عمرم همه در نالیدن،بر باد رفت همه در جرعه نوشیدن بر آب!

                        و اکنون بر لب بحر فنا منتظرم؛بتم شکسته،اسماعیلم

                  ذبح شده برج نورم خاموش و مناره ی معبدم دود زده.......

                    و من شرمگین و پریشان ،در این اندیشه ی درد آور که ساعتی

                     دیگر - آفتاب بر قله ی مغرب فرو می شکند، و تو روح دردمند من ،به

                     سراغ من می آیی تا کوزه هایی از آب های سرد و خوشگوار

                    چشمه ساران  پاک سپیده دم های دور دست را از دست من بگیری-

                        با چه رویی در را به روی تو  بگشایم؟ هم اکنون  صدای پای تو را در سکوت  

           دردناک بی قرار دلم می شنوم  که به سوی زندن سیاه من پیش می آیی  

           و من از شرم و ناتوانی خود می لرزم در اینجا که منم،کسی چه می داند  که

       "بودن " نیز همچون زیستن طاقت فر ساست؟! 

شریعتی 

وخدا خرمشهر را آزاد کرد

هنوز قصد آمدن نکردی؟ می بینی که این انتظار چطور روح مرا بی تاب کرده ! اینجا کسی نیست ،دیگر کسی را  به  اینجادعوت نمی کنم محبوب من به سراغ من بیا که من تنهام

                           باور نکن تنهایی ات را ،من در تو پنهانم ...

          

آسمان با دیگران صاف است و با ما ابر دارد

می شود روزی صاف با ما اما صبر دارد