...

و هرگاه آدمی  به رنج و زیانی در افتد همان لحظه بهر حالت باشد از نشسته و خفته و ایستاده فورا ما را بدعا می خواند  آنگاه که رنج و زیانش بر طرف شود بحال غفلت و غرور چنان  باز می گردد که گویی هیچ مارا برای دفع ضرر و رنج خود نخوانده که اعمال زشت تبه کاران را در نظر شان زیبا نموده است

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم
 دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم
 
شوق است در جدایی و جور است در نظر
 هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم
 
روی ار به روی ما نکنی، حکم از آن تست
 باز آکه روی در قدمانت بگستریم
 
ما را سری است با تو که گر خلق روزگار
 دشمن شوند و سر برود هم به آن سریم
 
گفتی ز خاک بیشترند اهل عشق من
 از خاک بیشتر نه، که از خاک کمتریم
 
ما با توییم و با تونه‌ایم،اینت بوالعجب
 از حلقه‌ایم با تو و چون حلقه بر دریم
 
نه بوی مهر می‌شنویم از تو، ای عجب
 نه روی آن که مهر دگر کس بپروریم
 
از دشمنان برند شکایت به دوستان
 چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم
 
ما خود نمی‌رویم دوان از قفای کس
 آن می‌برد که ما به کمند وی اندریم
 
سعدی تو کیستی؟ که در این حلقه کمند
 چندان فتاده‌اند که ما صید لاغریم
 

بیخود شده ام لیکن

بی خود تر از این خواهم...!

انتظار فرج از نیمه خرداد کشم

با دلی آرام

قلبی مطمئن

روحی شاد

و ضمیری امیدوار

من او را رها کردم 

تا او خود را در یابد

و چقدر سخت است     عزیزترینت را رها کنی

اما من انقدر او را دوست دارم

که او را رها میخواهم برای همیشه

رها از تمامی بندهاوزنجیرها

هر چند او هیچگاه در بند من گرفتار نبود

چرا که من خود اینگونه خواستم

و هیچگاه بخاطر همیشه بودن با او برای او بندی نساختم

اما او

در بند خود گرفتار بود

ای کاش از خود رها شود

همانگونه که من با او از بند خود رها شدم

 

*می یابم از خود حسرتی باز از فراق کیست

آماده صد گریه ام از اشتیاق کیست