شب را به خواب مسپاریم بدان امید که خورشید بردمد و تن های سرما زده مان را گرمایی دوباره بخشد

شب


شب دیجور ما فردا ندارد

سپهر ، خورشید گرم گویا ندارد

چنان سنگین شده تاریکی شب

تن افسرده ما نا ندارد

ز سرمای شبانه تن فسرده

امیدی چونکه بر گرما ندارد

چراغی گر نیفروزد مه سرد

کسی بر طی این ره ، پا ندارد

شب بیم است و جغد بر هره خواند

که چشمانش ز نور پروا ندارد

سکوت است و سکوت است و سکوت است

که جمع مردگان ، غوغا ندارد

((امید)) است بردمد خورشید جان بخش

که شب هم تاب شب ، اصلا ندارد.

پدرم را تازه می فهمم

تازه ، تازه می فهمم

پدرم را

تازه ، تازه کمی می فهمم

از آن چهارشنبه شادی زا

از آن اولین بوسه بر گونه های مردادین پریا!

پدرم را

تازه ، تازه می فهم!

- - - - - -

باشد ! قبول ؛ کمی دیر است

قبول ؛ اما

چون تازه پدر شده ام

پدرم را

تازه ، تازه کمی می فهمم

چقدر تلخ شده اي   ... اين روزها قندهايت را در دل چه كسي آب مي كني ؟ (آيساي عزيز)

قند؟!

كدامين قند؟

قندي براي شيرين كردن چاي تو نمانده

خوب نگاه كن

اين زخم لبان زهرنشسته ام را بنگر

دستان تهي از مهرباني يخ كرده ام را بنگر

... قند را وابنه 

بيا و كمي دستان يخ كرده ام را (ها) كن 

آخر... 

لبهاي من تاب يك (ها) را هم ندارند 

درودي دوباره با نام اويي كه مرا در توفانهاي سهمگين روزگار ياور است و به دست نسيم مهرباني سپرده است

 

دوستان اگر باز زمانه سد راهم نشود شما را با درودي دوباره به دلسروده هايم ميهمان خواهم نمود باشد تا مهربانيتان را چونان گذشته نصيبم كنيد.

چشم در چشم تو اي مه، تو را مي بوسم

روي در روي تو ناگه، تو را مي بوسم

همچو شبنم كه ببوسد رخ گل را

گل من چكه چكه، تو را مي بوسم

 

حرفهايي كه چون من بوي ناي كهنگي گرفته اند .... !

 

 

  می گم ،می گی

 

يه روز ميای تو گوشه ،اتاق من می شيني

زل می زنی تو چشمام ،اشک از چشمام می چينی

می گی که دوره عشق ،مثل شهاب گذشته

بجای اون تو قلبا ،کينه و غم نشسته

زانوی غم می گيرم ،توی بغل می گريم

چشمهای خيس اشک و ، توی چشات می دوزم 

می گم که توی قلبم ، فقط تويی عزيزم

تمام هستيم رو ، ميام به پات می ريزم

می گی که ديگه شبها ،واسم نداره لطفی

تو گوشه های قلبم ، حتی نمونده عشقی

می گم توئی تو شبهام ،ستاره ای و ماهی

نگاه کنی با دقت ،مونده هنوز يه راهی

می گی که ديگه کهنه ، شدی و رفتی از ياد

ديگه دل هوسباز ، تو عاشق نمی خواد

می گم که ذره ذره ، وجود من يه فرياد

برای داشتن توست ،مثال کوه و فرهاد !

 

 

 

 

  

 

سالي تازه و حرفي تازه تر

 

توهم ، تنها دليل اتهام

 

دروغ زائيده ترس است

 

و ترس

 

 ميوه كرده زشت

 

... اما

 

تو گرفتار توهم شده اي

 

و مرا

 

 متهم سازي به هيچ

 

بي دليل است سرزنشهاي من زار

 

نمي خواهم كه پنداري دفاع از خود كنم

 

كه نه ضعفي چنان دارم

 

كه محتاج دفاع باشد

 

و نه

 

نيازي به گذشتن از ميان آتش پاكي

 

حال كه دوست داري مرا ،

 

متهم سازي ؛ بيا

 

اين من و آن اتهام واهي تو !

 

دروغگويم بخوان

 

خيانتكار و بدكردار و ...

 

... آه ! خدايا !

 

تو آگاهي ز من

 

و من

 

آگاهم از خود

 

تو گر اينگونه ام خواهي

 

راضيم من !

 

تولدي دوباره در خزان ولايت

سيه پوش حسينم (عليه السلام) چه كنم

 

چندباره زندگي

 

سالي ديگر گذشت

 

بي انكه بدانم چگونه

 

چونان كه سالهاي پيشتر

 

بي آنكه بدانم

 

اما خوب مي دانم

 

ديگر نه كيكي خواهم خريد و

 

نه شمعي بر فراز نيستيش خواهم افروخت

 

باشد تا شايد

 

كسي كه نميدانم كيست

 

برايم كمي شعور تازه بياورد

 

و شايد هم كفشهاي ادراكم را

 

كمي ... فقط كمي ...

 

جفت كند !!!

محرم آمد و رختم سياه شد ......

ايام سوگواري پاره تن رسول الله (ص)  عزيز زهرا (س) دردانه علي مرتضي

(ع) و گوهر آفزينش و عشق

ابديم حسين مظلوم بزرگ قرباني تاريخ بر تمامي دوست دارنش تسليت باد

 ( لحظه لرزيدن دل و تر

گشتن چشم  التماس دعا )

 

 

وداع

 

 

غرقه خشمند ز ايمانت حسين (ع)  

                                        

  با خدا  بستي  چو پيمانت حسين (ع) 

 

بهر  تسليمت  به  ظلم  آب  فرات 

                                  

اشقيا   بستند  به طفلانت حسين (ع)

 

دوره ات  كردند  پر   و بالت  زنند     

                                       

 غافل    از   ايمان  يارانت  حسين (ع)    

               

من  فداي  كودك  غرق  به  خون   

                                          

هم به چشم مانده حيرانت حسين (ع)

 

قاسم   و  عباس  و  اكبر  رفته اند    

                                         

خفته  اصغر  هم به دامانت حيسن (ع)   

 

پر   كشيدند   عاشقان   پروانه  وار     

                                         

گرد  آتش  ،  بين فدايانت حسين (ع)

 

با  ( اميد )  وصل  تو  خواهم  شوم       

                                      

با  لبي  تشنه  به  قربانت  حسين (ع)

 

 

باشد كه بيايي ز ره اي در پرده مقام

 

 

 تقديم بر آستان مقدس حضرت بقيه الله الاعظم (عج)

 

 عشق ناديده

 

خوشم ؛ از عشق آن مه رو دلم سبز است و آرام

 

سرخوشم آري كه افتادم چنين ناگه به دام

 

من نديده عاشقش گشتم فراتر از همه

 

همچو ويس ، آن عاشق دلداده حسن ختام

 

عشق اگر ناديده باشد بهترين است ؛ ناب ناب

 

مي كند حل در خودش دل را و جان را هم تمام

 

كاش اما بينمش روزي به يك آن يا دمي ؛ كاش !

 

گر چه باشد لحظه آخر ميسر اين كلام

 

روي يوسف ديدن آري ارزد ار باشد بهاش

 

جان ناقابل ؛ كه تا بينم رخ سرو همام

 

اختيار عالمي باشد اگر در يك كفم

 

هيچم آري ! باشم از جان شاه خوبان را غلام

 

چون (( اميد )) عفو الله در نگاه مهر اوست

 

عاشقم هم بر محمد (ص) تا (( م ح م د )) من مدام

 

 

ترانه سرود درد مانده بر دل است !

 

فصل سفر

 

  ( دلم   گرفت   از   آسمون                   هم از زمين ، هم از زمون )

 

مي خوام بگم كه اي خدا !                   كي مي شه وقت مرگمون ؟

 

    كفترا   پرواز   مي كنن                       بال و پري واز مي كنن

 

مي رن به شهر قصه ها                       وقتي ميان ناز مي كنن

 

        مي گن كه اون دور دورا                            تو    شهر   سبز   پريا

 

       غصه  و   غم  جا   نداره                            خوشحال و شادن آدما

 

 مي گن اينجا سياهه                           رخت   تموم  مردماش

 

به هر كوچه نگا كني                           بيرق مشكي سر دراش

 

مي گن شما نمي دونيد                       خنده چيه ، شادي چيه

 

   عروسي  و   سرور  چيه                       آدم    سر    زنده   كيه !

 

     اما   اگر   بگن    يه    وقت                  گريه كنيد ، زار بزنيد

 

مثل بارون ، اشك مي ريزيد                  از غصه شايد بميريد

 

مي گن تو شهر سياتون                       خنده و شادي غريبه

 

   اصلا نمي دونيد كه اون                       خوردني    يا   بردنيه

 

  مي گن كه  پوسيده  دلا                        تو شهر نوحه و عزا

 

  ما بين رنگا مي شناسين                         رنگ سيارو شماها

 

       كفترا   مي گن   كه   شبه                         رنگ همه روزاي ما

 

        حيف ماها است كه بپوسيم                         ميون اين همه عزا

 

    كفترا  مي گن   اون   دورا                   يه شهر سبز و روشن

 

  شهري كه تو خواب و خيال                  قبله     آمال      من

 

مي خوام ديگه دل بكنم                      از اين همه غصه و غم

 

  فصل  سفر  ،  سفر  كنم                      همراه    كفترا     برم

 

برم     اونجا    كه   مردمش                نمي دونن دل مي سوزه

 

 چون خنده هست رو لبشون                شباشونم     مثل    روزه